Filmy Rumunia

Do więziennej celi trafia ojciec Anton, ksiądz, skazany za zabójstwo opętanej zakonnicy, nad którą sprawował egzorcyzmy. Jego sprawą interesuje się zdolna dziennikarka śledcza Nicole Rawlins. Reporterka nie przepuści żadnej okazji, aby pokazać światu daleko idące nieprawidłowości w działaniu organizacji kościelnej. Nicole wyrusza w podróż do niewielkiego miasteczka w odległej Rumunii, gdzie miały miejsce tajemnicze zdarzenia. Na miejscu okazuje się, że sprawa jest jeszcze bardziej skomplikowana niż wydawało się to na początku, a atmosfera zagęszcza się z każdą minutą. Dziennikarka dąży do poznania prawdy. Czy duchowny rzeczywiście zamordował chorą psychicznie osobę, czy też przegrał walkę z demoniczną obecnością?

Andrei Poenaru (Marcel Iures) jest niezwykle cenionym terapeutą po pięćdziesiątce, który regularnie odbywa spotkania z pięciorgiem swoich pacjentów. Należą do nich niemająca kontroli nad swoim życiem osobistym, niepokojąco seksowna Nora (Maria Dinulescu), były żołnierz Victor (Vlad Zamfirescu), który zmaga się z wojenną traumą, czy wrażliwa szesnastoletnia gimnastyczka Diana (Maria Mitu). Lekarz widuje się również z Ruxandrą (Andreea Bibiri) oraz Tudorem (Bogdan Dumitrache), których małżeństwo przechodzi kryzys. Równolegle mężczyzna odbywa regularne spotkań ze swoją wieloletnią superwizorką Marią (Tamara Cretulescu), ponieważ jego prywatne życie zaczyna mu się niespodziewanie wymykać spod kontroli.

Nagrodzony Złotym Niedźwiedziem na Berlinale "Touch Me Not" nie tylko dotyka tematu ciała, seksualności czy intymności, ale po prostu - dotyka. W jednej ze scen seks-couch uderza pięścią bohaterkę w klatkę piersiową i film Adiny Pintilie jest takim mocnym uderzeniem. Tylko od nas samych, od naszej relacji z własnym ciałem zależy, jak na niego zareagujemy - krzykiem, szlochem, wycofaniem, wstydem. Bohaterami "Touch Me Not" są Laura (Benson, grała m.in. w "Niebezpiecznych związkach"), Tómas (Lemarquis, znany z "Nói Albinói" Dagura Káriego) i Christian (Bayerlein): dojrzała kobieta ukrywająca smutek i gniew w zatrzaśniętej skorupie ciała oraz dwóch młodych mężczyzn. Jeden całkowicie pozbawiony owłosienia, drugi cierpiący na dystrofię mięśniową, poruszający się na wózku.

Po traumatycznym poronieniu młoda para adoptuje z klasztoru parę bliźniąt, jednak wkrótce obsesja dzieci na punkcie religii zaczyna odbijać się na rodzinie.

Pewnej nocy dwóch taksówkarzy spotyka serię pasażerów, którzy w ten czy inny sposób wpływają na ich życie.

Opowiadający o czasach komunizmu film przede wszystkim skupia się na ludziach. Kontekst historyczny jest tu ważny i znaczący, ale stanowi tło dla pokazania zmagań dwóch młodych kobiet z rzeczywistością, własnymi emocjami i moralnością. W karkołomnym, wydawałoby się, połączeniu filmu dokumentalnego i thrillera reżyser przekazał prawdę o doświadczeniach i uczuciach w rzeczywistości, odmawiającej prawa do szczerości i ludzkich odruchów. Długie ujęcia pozwalają dojrzeć i wybrzmieć narastającym emocjom.

Dwójka pasażerów (Leelee Sobieski i Steve Zahn) i konduktor (Danny Glover) odkrywają ciało martwego mężczyzny w jednym z przedziałów nocnego pociągu. Przy zwłokach znajdują cenne diamenty i po chwili wahania postanawiają zachować je dla siebie. Muszą jednak pozbyć się ciała, tak, by nikt nie dowiedział się prawdy. Chcą ukryć je w kufrze i wyrzucić z pociągu, gdy ten będzie mijał rzekę. Z pozoru prosty plan zaczyna się komplikować, kiedy okazuje się, że zwłoki nie zmieszczą się w za małym kufrze – przynajmniej w całości... Obcy sobie ludzie, którzy przypadkowo zostali wspólnikami, zaczynają wpadać w paranoję. Każdy po cichu spiskuje przeciw któremuś z partnerów. Nikt nie jest bezpieczny. Nikomu nie można ufać.

Wygnana przez męża i mieszkańców wioski, Katalin Varga nie ma innego wyboru, jak tylko rozpocząć poszukiwania prawdziwego ojca swojego syna, Orbana. Pod byle pretekstem zabiera ze sobą syna i wyrusza w podróż przez Karpaty. Chcąc się zemścić, postanawia powrócić do miejsca, które związane jest z epizodem z jej mrocznej przeszłości. Trop prowadzi ją do miejsca, o którym od jedenastu lat próbuje zapomnieć.

Trzydzieści lat temu Andrei Filipov był cudownym dzieckiem teatru Bolszoj. Jako dyrygent kierował orkiestrą największego teatru Rosjii. Stracił stanowisko z powodów politycznych. Obecnie, jako zwykły człowiek, sprząta w swoim dawnym teatrze. Pewnego dnia, przypadkiem dowiaduje się, że paryski teatr Châtelet zaprasza orkiestrę Bolszoj na uroczysty koncert. Postanawia zebrać swoich byłych muzyków i udać się do Francji w miejsce prawdziwego zespołu. Ma na to dwa tygodnie.