Filmy film eksperymentalny

Zarówno prawdziwa, jak i wyimaginowana autobiograficzna artystka zajmująca się sztuką ciała, Marina Abramovic. Film komponuje estetykę życia kobiety swoich czasów, której osobista historia jest silnie naznaczona Jugosławią, zwyczajną przemocą, doświadczeniem ograniczeń fizycznych i psychicznych. Wyjątkowa podróż kobiety. Dobrowolne przywołanie przeszłości wydobywa coś bardziej tajemniczego, bardziej intymnego: nieznaną przyszłość, która ucieleśnia się w fikcjach odbieranych jako autentyczne fragmenty prawdy.

Podczas rejsu po Morzu Śródziemnym młody mężczyzna zatrudniony jako przewodnik turystyczny jest zaintrygowany urodą młodej kobiety ukrytej za okularami przeciwsłonecznymi. Robi do niej coraz wyraźniejsze zaloty. Młoda kobieta najpierw w tle postanawia zareagować, rzucając wyzwanie przewodnikowi: „Powiedz mi coś pięknego...”. Następnie młody mężczyzna zapuszcza się w serię dziwnych historii. Oszołomiona młoda kobieta chce wiedzieć więcej, staje się gadatliwa. Po drodze odpowiada na prośby młodzieńca...

Film pokazuje, dlaczego rzekomo rewolucyjna Włoszka padła ofiarą burżuazyjnej ideologii.

Tajemniczy starszy nieznajomy (Pierre Zimmer) oferuje halucynacyjny „proszek strachu”. Młoda kobieta ( Catherine Jourdan), która go spożywa, zostaje uwięziona w dziwacznym świecie seksu, przemocy i surrealizmu. Młodego mężczyznę grającego w kości nawiedza obraz dwóch jasnowłosych kobiet o mocno przyciętych włosach, które wyglądają jak dwie siostry. Każdy jego rzut kostką przywołuje nowy obraz, nową scenę. W odległym kraju uczniowie grają w wyimaginowane i niebezpieczne gry. Jedna z nich, odkrywa niebiesko-biały obraz przedstawiający tunezyjski dom...

Jest to krótki film w stylu oldskulowym w całości nakręcony stuletnią drewnianą kamerą 35 mm. Obraz ma na celu pokazanie współczesnego Londynu w taki sposób, by wywołać wrażenie, że oglądamy Londyn sprzed wieku. Oczywiście obraz jest czarno-biały. Film jest jednocześnie wyrazem sprzeciwu wobec obsesji na punkcie technologii cyfrowej.

Reżyser i jego żona aktorka pracują razem nad adaptacją Andromachy Racine'a: ich życie codzienne – namiętność i destrukcyjna zazdrość – znajduje wyraźne odbicie w dramacie przeżywanym przez postaci sztuki teatralnej.

Rok 2000. Skazanych na śmierć 200 osób zamkniętych w hangarze organizuje gigantyczną imprezę, podczas której dają upust swojemu szaleństwu.

Jean-Christophe (Gaëtan Vettier) jest synem prostytutki. Jako młodzieniec eksperymentuje ze swoją tożsamością. Przekracza kolejne granice, aż w końcu odnajduje zawsze nieobecnego ojca, o którym ciągle fantazjował. JC porusza się między brutalnością i marzeniami, spotyka demony z przeszłości i mierzy się z nimi w poszukiwaniu własnej drogi. „Little Gay Boy – Tryptyk” składa się z trzech części. Pierwsza to „Zwiastowanie”, kolejna nosi tytuł „Little Gay Boy Chrystus nie żyje”, a trzecia to „Ostatnia wieczerza”. Druga część filmu funkcjonowała najpierw jako niezależny film krótkometrażowy, który z sukcesem prezentowany był na festiwalach na całym świecie. „Little Gay Boy – Tryptyk” to pełnometrażowa, spójna forma. Mimo niskiego budżetu, może skłaniać do różnych interpretacji, a z pewnością nie pozostawia obojętnym.

Daniel (Jean-Christophe Bouvet) jest artystą wizualnym o wielkich inspiracjach. W swoich nocnych wędrówkach w przyjemne miejsca, spotyka trzy szalone dziewczęta. Manuela (Manuel Blanc), transseksualista o ciemnej przeszłości, posiada klub nocny. Divine (Walter Dickerson), transseksualna prostytutka, marzy o życiu "normalnym", chce założyć rodzinę. Candice (Amanda Dawson), kobieta lekkich obyczajów, marzy o zostaniu wielką piosenkarką, ale życie nie robi jej żadnych prezentów.

W pewnym miasteczku aktorzy-amatorzy odgrywają sztukę „Z życia owadów" braci Karela i Josefa Čapków. Aktorzy wczuwają się w swoje role do tego stopnia, że ludzie zaczynają przypominać insekty a owady ludzi.