Filmy film czarno-biały, satyra

Kilka dorosłych dziewcząt zorganizowało klub, w którym omawiano aktualne zło.

Po trzęsieniu ziemi w 1887 roku wyspa Goto została odcięta i zapomniana przez świat. Obecnie podlega tyranii władzy Goto III (Pierre Brasseur), który zamierza szanować tradycje wyspy i dobre obyczaje. Ale teraz jego żona, Glossia (Ligia Branice), ma romans z młodym oficerem Gono (Jean-Pierre Andréani). Oboje, szaleńczo zakochani, przygotowują się do ucieczki. Plan zawodzi z powodu Grozo (Guy Saint-Jean), prostego sługi, który również kocha Glossię. Sługa użyje tej próby ucieczki, aby osiągnąć swoje cele. Zabija dyktatora i oskarża Gono.

Sędzia prowadzi rozprawę na wsi, kto stłukł dzban.

Jest to satyra na koncepcję tak zwanego rządów światowych i wszelkiego rodzaju unii międzynarodowych. W 2000 roku poszczególne kraje wybierają własne rządy, jednak muszą one uznawać wyższość Światowej Unii Globalnej. W Austrii zostaje wybrany nowy premier (Josef Meinrad). W swoim rządowym exposé ogłasza niezależność kraju od Unii. Do Austrii przylatują unijne oddziały specjalne, aby skończyć z rebelią.

Do działu kadr fabryki zgłasza się młody robotnik Henio. Zanim zostanie zatrudniony, musi dostarczyć najpierw mnóstwo dokumentów i wykonać badania lekarskie. Potem musi przejść kurs BHP i instruktaż przeciwpożarowy...

Przypadkowo napotkany dorożkarz zostaje uproszony przez młodego człowieka, aby zastąpił rzekomo nieobecnego ojca na rozmowie w szkole. Jest to obyczajowa satyra zawierająca gorzkie słowa prawdy pod adresem rodziców, którzy uważają, że troskę rodzicielską można zastąpić pieniędzmi i podarkami.

W trzech odsłonach poznajemy kolejno recepty: jak zdobyć pieniądze? – oczywiście tylko na kradzionych kundelkach. Jak zdobyć kobietę? – ta sztuka jest prosta dla faceta, który ma dwa serca. Wreszcie jak zdobyć sławę? – trzeba być kierownikiem składnicy złomu i ...

Trzykrotnie wypowiada tytułowe słowa: „To jest twój nowy syn” bohaterka filmu, przedstawiając swej matce kolejnych mężów. Film jest ostrą satyrą na brak odpowiedzialności i egoizm części młodego pokolenia.

Zaliczony do Złotej Setki Teatru Telewizji spektakl w reż. Adama Hanuszkiewicza. Sztuka Jeana Giraudoux była jednym z pierwszych zarejestrowanych przedstawień Teatru Telewizji. Premierę miała w 1958 roku. Nieśmiała, pełna zahamowań dziewczyna imieniem Agnieszka, którą zagrała Kalina Jędrusik, spotyka przypadkiem niejakiego pana de Bellac (Adam Hanuszkiewicz), który zdradza jej tajemnicę powodzenia u mężczyzn. By je zdobyć, wystarczy tylko mówić wszystkim, że są piękni. Agnieszka zaczyna stosować receptę nieznajomego w pracy. Umiejętnie łechtając próżność współpracowników i zwierzchników, sprawia, że nudne biurowe życie zmienia się nie do poznania…

Tytułowe monidło to kiczowaty portret namalowany na podstawie zdjęcia ślubnego, na którym para młodych jest ubarwiana. Takim fachem trudni się Karol Pieczarkowski, domokrążca oferujący ludziom monidła. Pewnego dnia puka do drzwi Władka Kamińskiego. Trafił dobrze, w domu nie ma żony Władka, więc bez trudu namówił go na dwa monidła, mało tego: dodatkowo nieźle popił i pojadł, a Władek zapłacił mu jeszcze akonto przyszłych portretów dopiero co otrzymaną wypłatę. Oszust wymyka się w chwili, gdy do domu wraca Kamińska. Awantura na całego, na nic kwiatki, na nic przeprosiny i następna pensja. Co ich może pogodzić?